Positieve ontwikkelingen in de Kerk

Al meer dan een halve eeuw kom ik negatieve verhalen tegen in de pers en de kranten als het over de Rooms Katholieke Kerk gaat. Hoe vaak kwam je deze verhalen niet tegen? Je zou een bibliotheek kunnen aanleggen over giftige opmerkingen die over de Kerk in Nederland werden uitgestort. Vanaf 2010 zien we aanvallen op Paus Benedictus XVI aangaande de misbruik crisis. Geen echte plaatselijke crisis weliswaar, want het was ongeveer 4% van de Nederlandse geestelijken die zich hadden misdragen. Zou je de valse claims er nog afhalen, dan houd je waarschijnlijk nog maar 2% over. Maar de Nederlandse media beschreef het op een dermate manier, waarop het leek alsof zowat iedereen zich aan misbruik schuldig gemaakt had. Wat natuurlijk een leugen is. 

Het zelfde geldt voor het kerkbezoek. Men doet voorkomen dat de Katholieke Kerk: 'zieltjes aan het verliezen was', en je kon dat zelfs op het Nederlandse Journaal horen. Maar ook hier zit de situatie anders in elkaar. Er is inderdaad een afname, maar men doet voorkomen alsof er alleen maar een afname van gelovigen is te melden, wat natuurlijk ook onzin is. Er komen wel degelijk meer gelovigen bij. Zowel in Nederland als in het buitenland. Het is misschien niet veel, maar het begin is er. Een paar voorbeelden:

Het Aartsbisdom Utrecht heeft op zijn eigen website geschreven dat er jaarlijks rond de 750 volwassenen toetreden tot de Rooms Katholieke Kerk. Meer is te lezen hier. Ook in het buitenland zie je vooral in de Paasnacht in de verschillende kerkprovincies veel nieuwe gelovigen toetreden. In de Paasnacht van 2024 werden in Frankrijk 7.135 nieuwe gelovigen gedoopt in de Kerk, waarvan 5% Moslim was. In het bisdom Lansing traden 650 nieuwe gelovigen toe in de Verenigde Staten. 

Maar dat is niet het enige: ook in de Orthodoxe Kerk in Nederland is een toename te zien. Vreemd genoeg las ik dat bericht vandaag op de website van de NOS, die al vaker betrokken was bij negatieve verhalen over de RK-Kerk. Misschien denken ze bij de NOS dat positieve ontwikkelingen alleen in de Orthodoxe Kerk plaatsvindt, maar dan hebben ze de situatie toch echt verkeerd ingeschat, zo denk ik maar.

Zoals ik al eerder zei op mijn blog: we moeten ons niets laten wijsmaken, en zeker niet als het van een onbetrouwbare bron als de pers afkomstig is. Helaas zijn er teveel kranten en journalisten in het verleden geweest die de zijde van de kerkelijke opstandelingen gekozen hebben en vooral daar hun informatie op hebben gebaseerd. Echte eerlijke pers kom je bijna niet tegen in Nederland. En als die al wél is te vinden, dan vrees ik dat dit tot een grote uitzondering zal behoren. 

Hoogfeest van Allerheiligen

Op 1 november vieren wij het Hoogfeest van Allerheiligen. In Nederland is het een verplichte feestdag waarbij de gelovigen de H.Mis bij dienen te wonen. Ze zijn op deze dag echter wel gedispenseerd voor werken en bezigheden. 

Aan de verbreiding van dit feest zijn verschillende vormen van vieringen voorafgegaan, waarbij de geestelijke raadslieden van Karel de Grote en Lodewijk de Vrome de jaarlijkse viering propageerden van alle zielen in de hemel. De kloosters hebben de laatst genoemde herdenking (op 1 november) overal in Europa verbreid. Onze viering van 1 november Allerheiligen gaat daarop rechtstreeks terug. 

Op Allerheiligen eren we allen die nu leven bij God, of zij nu heilig zijn verklaard of niet. Zij vormen de ontelbare menigte die de heilige Apostel Johannes zag rondom het Lam en voor de Troon van God. Zij zijn de voorsprekers voor de Lijdende en Strijdende broeders en zusters. Daarom is het gepast om hier op aarde te bidden en aflaten aan te bieden voor de Lijdende Kerk in het Purgatorium (vagevuur). 

Onze Heer Jesus Christus liet zuster Maria Faustina het volgende daarover weten: "Al deze zielen (in het vagevuur) heb Ik zeer lief. Zij schenken genoegdoening aan Mijn rechtvaardigheid. Het is in jouw macht hen verlichting te brengen. Benut alle aflaten uit de schat van mijn Kerk en bied die ten behoeve van hen aan. Oh, als je wist welke kwellingen zij ondergaan, dan zou je voortdurend geestelijke aalmoezen voor hen opdragen en hun schuld aan Mijn rechtvaardigheid willen afbetalen." (uit: Boodschap van Jesus aan de wereld. Over de Barmhartigheid van zijn Goddelijk Hart).

Op 2 november volgt de gedachtenis van Allerzielen, waarbij als dag van gebed voor allen wordt gebeden die uit dit leven zijn heengegaan en nog niet voor altijd bij de Heer zijn. Dit gebruik gaat terug op het gebruik van de Middeleeuwse kloostergemeenschappen om de gestorven dierbaren op bijzondere wijze Liturgisch te gedenken. In sommige landen wordt er door de priester-religieuzen het Getijdengebed gebeden voor de overledenen op de kerkhoven zelf. Wij kunnen deze zielen verlichting schenken, door onze gebeden aan God op te dragen en aflaten voor hen te verdienen. Vandaar ook dat de maand november in het teken staat van de Lijdende Kerk. Het is een daad van naastenliefde die wij verschuldigd zijn. Laten we deze zielen dus niet vergeten!

De Grote Gave van Gods Liefde

Nog niet zo lang geleden hoorde ik een bekeerling vertellen hoe hij het Heilig Sacrament van Boete en Verzoening had ontdekt en de onvoorstelbare genaden die hij ontvangen had. Het verrassende was dat niemand iets over dit H.Sacrament en de genaden verteld had. De persoon in kwestie had een generale biecht gesproken (dus het geweten werd nagetrokken over geheel zijn leven) en de vaste wil om zich te verbeteren met de hulp van Gods genade. Maar niemand, zelfs familieleden niet hadden hem dit verteld. De ontdekking werd wel gedaan door het lezen van een boek over dit H.Sacrament en het was toen, dat zijn ogen echt open gingen. De H.Communie ontving hij wel, maar er werd toch 'iets gemist'. Gelukkig heeft de Heer hem naar zijn Rechterstoel van Barmhartigheid geleid, want zo wordt dit H.Sacrament genoemd in de openbaringen van onze Heer Jesus Christus aan zuster Faustina, die de devotie van de Goddelijke Barmhartigheid heeft verspreid.

We moeten daarom die Grote Gave van Gods Liefde niet van ons wegwerpen, zoals velen tegenwoordig maar al te snel lijken te doen. De parochianen komen wel allemaal naar voren om de H.Communie te ontvangen (het Hoogheilig Lichaam en Bloed van onze Heer), maar de Biechtstoelen blijven leeg. Natuurlijk zullen de mensen beweren dat zij nooit zondigen. Maar één priester had daar een mooi antwoord op: "als je nooit hebt gezondigd, mag ik dan je Hagiografie even lezen?". Ja, dan vallen alle vullingen van je kiezen even uit de mond als dat gezegd wordt! Natuurlijk wordt dan geantwoord: "Nee, ik ben geen heilige!". Dan zal de priester antwoorden: "Oh, dan ben je dus tóch een zondaar die bekering nodig heeft!"

Kom mensen, laten wij ons niet zelf bedriegen door te beweren dat wij nooit hebben gezondigd! Waarom zou Jesus immers het H.Sacrament van de Biecht hebben ingesteld? Omdat wij nooit zondigen? (Zie daarvoor de instelling van dit H.Sacrament in het H.Evangelie naar Johannes hoofdstuk 20 vers 20-23) In de openbaringen aan zuster Faustina spreekt Jesus van de "Rechterstoel van Barmhartigheid" waar de grootste wonderen gebeuren. 

 

Ik noem het de Grote Gave van Gods Liefde die de Heer aan ons gegeven heeft.

Het bezoek van Maria aan Elisabeth

In de Novus Ordo wordt op de vierde Zondag van de Advent (C-jaar) het Evangelie van Maria bezoek aan Elisabeth gelezen. Ik kan mij de vraag goed voorstellen dat er katholieke Christenen zijn die zich afvragen waarom deze ontmoeting heeft plaatsgevonden, dus waarom dit gebeurd is. Daartoe moeten we even de Geloofsleer raadplegen zoals die is beschreven in de Katholieke Catechismus. 

 

De reden van het bezoek van Maria wordt in de Grote Catechismus van de Heilige Paus Pius X beschreven in nummer 179 van hoofdstuk 7. Het gaat dan om het feest van de geboorte van de heilige Johannes de Doper. In nummer 179 staat het volgende:

Is de heilige Johannes de Doper niet in zonde geboren zoals de andere mensen?

De heilige Johannes de Doper is niet in zonde geboren zoals de andere mensen omdat hij in de schoot van zijn moeder, de Heilige Elisabeth, geheiligd werd door de aanwezigheid van Jesus Christus en de Heilige Maagd.

Het bezoek van de Maagd Maria had dus een diepe zin en was belangrijk. Anders was het bezoek niet nodig geweest. In Lucas 1, 39-45 staat ook dat Maria met spoed reisde naar het bergland, naar een stad in Juda, om Elisabeth te ontmoeten. Tijdens dit bezoek werd Elisabeth vervuld van de Heilige Geest. 

 

Maar in de preek tijdens de H.Mis hoor je hier nooit iets over, zelfs niet als het Evangelie gelezen wordt. De gelovige zonder voldoende kennis over de Geloofsleer, blijft op deze manier onvoldoende geïnformeerd achter. Misschien dat de priesters hier meer aandacht aan kunnen besteden? Want ik weet uit ervaring dat de leken nog nauwelijks hun Catechismus raadplegen.

Ik hoop erop.

Petrusbroederschap koopt nieuw kerkgebouw

Ik wist werkelijk niet wat ik las: Petrusbroederschap koopt een nieuw kerkgebouw in de plaats Lobith in Nederland. Eerlijk gezegd hoop ik dat er meer kerkgebouwen - die nu op de nominatie staan om afgestoten of gesloopt te worden - aan Petrusbroederschap zullen worden toegekend. Er moet maar eens een einde komen aan het voortdurend in de hoek plaatsen van de Heilige Liturgie in de Buitengewone Vorm alsof we hier met een tegenstander van doen hebben. Er is namelijk steeds meer vraag naar, en ik merk vooral onder jonge mensen dat die vraag groot is.  

Verheugend is ook dat de paus aan Petrusbroederschap in een eerder stadium, de viering van de H.Sacramenten in de Buitengewone Vorm heeft toevertrouwd, inclusief het Brevier. Dus ik denk dat dit verder geen echte problemen zal opleveren. Overigens weet ik niet wat onze Vijand nog in petto heeft, want die gaat nu werkelijk als een razende tekeer om het Heilige uit de Liturgie gebroken te krijgen. Maar het gebed is een machtig wapen tegen dit kwaad. Dus iedereen is bij deze van harte uitgenodigd zijn of haar gebed daarvoor op te dragen.

Het artikel over deze nieuwe aanwinst vindt men hier.

Post Scriptum: Aanstaande zondag, 29 september, is In Dedicatione S. Michaëlis Archangeli, waarbij de teksten in de H.Liturgie betrekking hebben op de gedachtenis van de wijding van de Basiliek van de Heilige Aartsengel Michael aan de Via Salaria en die wij vinden op de kalender in de Buitengewone Vorm. Bidden wij tot onze machtige engelen en de Heilige Aartsengel Michael dat wij onder bescherming mogen staan. Hieronder een deel van het gebed van Paus Leo XIII.

Heilige Aartsengel Michael, verdedig ons in de strijd,

Wees onze bescherming tegen de boosheid en de listen van de Duivel.

Wij smeken ootmoedig, dat God hem zijn macht doe gevoelen,

En gij Vorst van de Hemelse Legerscharen, drijf Satan en de andere boze geesten, die tot verderf van de zielen over de wereld rondgaan, door de Goddelijke kracht in de hel terug, Amen.

Uit de grond van je hart vergiffenis schenken

Ik hoor het de afgelopen tijd veel op de Social Media zeggen dat er mensen zijn die niet kunnen vergeven wat een ander hen aangedaan heeft. We hoeven maar te denken aan de oorlog in Oekraïne en de talloze oorlogsmisdaden die door Rusland zijn begaan gedurende de tijd dat ze het land hebben bezet. Het is vanuit de luie stoel inderdaad heel erg makkelijk gezegd dat je iemand van harte moet vergeven, want mensen hebben een enorme wond in de menselijke natuur opgelopen door de Erfzonde. Toch is er wel degelijk een oplossing voor, zij het, dat het komt uit het Katholiek geloof. Hieronder een verhaal dat ik met u wil delen.

Er was een priester die door zijn overste was teruggezet, maar de priester bad wel altijd het Onze Vader met de bekende woorden: en vergeef ons onze schuld, zoals ook wij aan anderen hun schuld vergeven. Maar jaren later ontdekte de priester plotseling dat hij zijn overste niet kón vergeven. Die ontdekking was buitengewoon akelig en daarom bad de priester: "Heer, ik wil hem wel vergeven, maar ik kán het niet!" Opeens zag de priester Christus de Heer in de hemel de volgende woorden uitspreken: "Draag hem aan Mij op, dan kunt u hem vergeven met Mijn liefde". De priester deed dit, droeg de overste aan Christus op, en verkreeg de genade om zijn overste vanuit de grond van zijn hart vergiffenis te schenken. 

Dit is bovenstaande is waar gebeurd, en wij kunnen dus lering trekken uit dit verhaal om het zelfde te doen als wij niet in staat zijn een ander vergiffenis te schenken. Vergiffenis schenken is inderdaad makkelijk gezegd en soms wordt het heel moeilijk doordat wij zwak zijn en de genade van God ontberen. Maar we kunnen dit wel degelijk ombuigen met de hulp van Christus zoals hierboven vermeld.

Valse beschuldigingen tegen Oekraïne

Onlangs nog beweerde iemand op de Social Media dat er vragen gesteld moesten worden in het Nederlands parlement naar aanleiding van het verbod op bepaalde religieuze organisaties in Oekraïne. Daarbij werd valselijk gesteld dat de president (Zelenskyy) de godsdienst onmogelijk had gemaakt.

Maar de vork zit toch wel anders in de steel. Het Oekraïense parlement, de Verchovna Rada heeft op 20 augustus 2024 een nieuwe wet aangenomen met betrekking tot de activiteiten van religieuze organisaties. Het gaat om Wet nr. 8371. Deze werd op democratische wijze aangenomen met een meerderheid van 265 stemmen. 

 

Na ratificatie door de Oekraïense president, zou dat betekenen dat de activiteiten van bepaalde organisaties kunnen worden verboden. Het gaat echter om religieuze organisaties die banden hebben met Rusland, dus daarmee gelinieerd zijn. Dit is het geval bij de Russische Orthodoxe Kerk die ook in Oekraïne aanwezig is, en waarbij er verschillende incidenten hebben voorgedaan, waarbij geestelijken een iets te warme verhouding met Moskou onderhielden. Zeker in het geval van een oorlog wil je als land geen 5de Colonne binnen je landgrenzen hebben. En het is om die reden waarom deze wet door de Verchovna Rada is aangenomen. Een bijna gelijke situatie is het spreken van de Russische taal. Sommigen willen deze taal (die zij zien als de taal van de onderdrukker) in zijn geheel verbannen en Oekraïens als hoofdtaal instellen. 

Het heeft dus niets te maken met een anti-religieuze wetgeving, maar eerder het onder controle brengen van de situatie van een 5de Colonne die zich in het land na de oorlog bleek te manifesteren.

 

Dat mensen in Oekraïne Russisch spreken, is niet uit vrije wil geweest, maar omdat Rusland dit met dwang doorvoerde in de tijd dat Oekraïne nog niet onafhankelijk was. Overigens wordt in de Oblast Kursk (Rusland) naast het Russisch ook Oekraïens gesproken. Dat heeft te maken met de historische banden die er bestaan tussen Oekraïne en Kursk Oblast.

De nieuwe wetgeving werd overigens niet unaniem aangenomen, met name door de leden van de voormalige pro-Russische oppositiepartij "Platform voor Leven en Vrede" en verschillende aanhangers. Deze groep staat bekend om zijn steun aan de Oekraïense Orthodoxe Kerk, die ondergeschikt is aan het Patriarchaat van Moskou. Het gevolg van deze nieuwe wet was dat er sommigen in het Westen onmiddellijk riepen dat er een religieuze vervolging plaatsvond in Oekraïne. Maar daar is geen sprake van. Dat is een versimpeling van de de feiten en is op niets gebaseerd.

Historisch gezien behoren Kyiv en Oekraïne tot de jurisdictie van het Patriarchaat van Constantinopel vanaf 988 na Christus. Dit duurde voort tot 1685, toen het Tsarendom van Moskou, dat op dat moment het oostelijke deel van Oekraïne en Kyiv had veroverd, de patriarch van Constantinopel wist om te kopen en onder druk wist te zetten om de zetel van Kyiv over te dragen aan Moskou. Echter, slechts zes maanden later werd de omgekochte patriarch afgezet door de Raad van Bisschoppen van Constantinopel vanwege dit verraad. Moskou, die de controle had over de Oekraïense gebieden, weigerde echter de metropool Kyiv op te geven. Daardoor bleef de zetel in Kyiv deel uitmaken van het Patriarchaat van Moskou tijdens de periode onder het Russische Rijk en de Sovjet Unie. Op uiterst slinkse wijze ging de Oekraïense zetel van de Metropool over naar Moskou.

Na de Bolsjewistische revolutie creëerden de Oekraïners in 1921 een onafhankelijke Orthodoxe Kerk, die al snel door Rusland werd onderdrukt. Desondanks wist de Kerk te floreren in de diaspora als de Oekraïense Autocefale Orthodoxe Kerk. Tijdens het tijdperk van de Sovjet Unie was de Orthodoxie ondergeschikt aan het Patriarchaat van Moskou, dat nota bene zelf slachtoffer werd van Stalins terreur. Na verloop van tijd werd de Russische Orthodoxe Kerk een gehoorzame aanhangsel van de speciale (geheime) diensten van de Sovjet Unie.

Na de onafhankelijkheidsverklaring van Oekraïne in 1991 besloten enkele pro-Oekraïense geestelijken van het Patriarchaat Moskou zich af te scheiden en een onafhankelijke Kerk op te richten. Maar Moskou veroordeelde diegenen die het Patriarchaat van Moskou verlieten krachtig en legde zelfs een banvloek op. Tegelijkertijd creëerde het Patriarchaat van Moskou de Oekraïense Orthodoxe Kerk die (in schijn) autonoom was maar in feite bestuurd werd vanuit Moskou.

In het begin van de grootschalige invasie door Rusland in Oekraïne in 2022, werkten enkele pro-Russische geestelijken en bisschoppen van de Oekraïense Orthodoxe Kerk samen met de vijand of verspreidden Russische propaganda. Volgens de Oekraïense veiligheidsdienst de SBU worden meer dan 50 geestelijken van de Oekraïense Orthodoxe Kerk onderzocht wegens landverraad en collaboratie. Daaronder zijn ook 4 bisschoppen.

Al met al een gecompliceerde historische situatie waarbij de beschuldiging vanuit het Westen over godsdienstvervolging totaal geen hout snijdt. Het gaat dus niet om geloofsvervolging, het gaat om collaboratie en verraad door geestelijken van de aan Moskou gelinieerde Kerk. 

 

Dat is wel een heel ander verhaal dan je soms in de media leest.

Nieuwe bisschop voor bisdom Roermond

De installatie van de nieuwe bisschop (Ron van den Hout) in Nederlands Roermond is een feit, en bij het doorlezen van de berichten uit de pers vallen mij toch weer een paar zaken op. Er wordt (weer) gerept dat de nieuwe bisschop heel 'communicatief' is alsof dat de belangrijkste eigenschap van een bisschop moet zijn, maar het lijkt er meer op dat men is vergeten dat een bisdom gewoon een bisschop nodig heeft. De bisschop wijdt de nieuwe mannen tot het priesterschap bijvoorbeeld. Zonder priesters is er immers geen H.Eucharistie mogelijk en kan er niet geconsacreerd worden; zonder priesters kan er geen Biecht worden gehoord en de Absolutie worden gegeven. En dan hebben we het nog niet over de andere H.Sacramenten die wegvallen als je geen bisschop in je gebied hebt. Om een voorbeeld te geven: jaren geleden las ik een stuk over een ver land (de naam is mij ontschoten) waar men geen priesters had. De gelovigen kwamen elke zondag samen en legden de priesterlijke stola neer op het Altaar. Sommigen begonnen bitter te wenen tijdens het bidden en smeekten de Hemel om hun priesters te sturen! Ja, dan weet je pas wat je mist als je in zo'n situatie zit!

 

De Limburgse zender L1 meldt dat de nieuwe bisschop 'geen scherpslijper' is. Hadden wij bisschoppen die scherpslijpers waren dan? Of wordt dit woord gebruikt om je tot geloofsafval of ontrouw te dwingen? Het is maar een vraag hoor! Ik heb namelijk heel wat sluwe valkuilen gezien die voor de kerkelijke gelovigen waren gegraven door "loyaal" noemende katholieken. Ik ken voorbeelden genoeg!

Veel belangrijker vind ik het als een bisschop niet het geloof verraadt en dat verraad voorhoudt als katholiek. Daar heb ik namelijk ook wat voorbeelden van gezien! De katholieken die trouw aan het geloof zijn, willen namelijk trouwe bisschoppen die klare en zuivere wijn schenken en geen troebel water of bocht. Daar hebben wij namelijk niets aan! Christus is namelijk niet gekomen om ons te vertellen dat we voortdurend water bij de wijn moeten doen en ons aan de wereld moeten aanpassen zodat wij ons geloof kunnen verloochenen. Het is juist andersom: we moeten ons juist niet aan de wereld aanpassen, wat die wereld ook over ons zegt, zoals de Apostel Paulus ons voorhoudt in zijn brieven die wij in de H.Schrift lezen. Dat geldt niet alleen voor de gewone gelovigen, maar zeker ook voor de bisschoppen, en ja ook voor de kardinalen en de paus. Ook zij moeten trouw blijven aan het katholiek geloof!

In de woestijn, buiten het bereik van de slang

Door Cor Mennen, priester.

 
Ik sprak laatst een zuster van een nog jonge congregatie. Zij was op een bijeenkomst een zuster van een andere jonge congregatie tegengekomen die tegen haar zei: “Wij staan tegenwoordig onder het bewind van een Romeinse commissaris en we weten eigenlijk niet waarom”. “Proficiat”, had de eerste zuster gezegd, “dan zijn jullie zeker katholiek”. Dit is niet eens een grapje maar de harde werkelijkheid waarin veel enthousiaste jonge gemeenschappen zich bevinden. De willekeurig dictatoriale hand van Rome geselt iedere congregatie die geen gebrek aan roepingen heeft en zich bindt aan het traditionele katholieke geloof.

De tactiek is de volgende. Een bloeiende nieuwe gemeenschap is een doorn in het oog van liberale plaatselijke bisschoppen vooral ook omdat deze gemeenschappen wel roepingen hebben en hun eigen synodale todos-todos-todos- of fratelli-tutti-seminaries niet. Dat steekt en dat mag niet zijn. Ze vinden wel een aanklacht al dan niet via geruchten, communiceren dat met hun liberale vriendjes van het dicasterie in Rome. Dezen verordonneren een canonieke visitatie  en stellen de gemeenschap onder een pauselijke commissaris, soms jaren lang zonder enige canonieke rechtsgang. De eigen oversten mogen geen beslissingen nemen, en niemand voordragen voor de wijding zonder toestemming van de commissaris. Men lijkt erop te speculeren dat de gemeenschap dan wel vanzelf uit elkaar zal vallen.

De laatste gemeenschap die onder Romeinse aanval ligt, is de Gemeenschap St. Martin in Frankrijk. Het is bloeiende priestergemeenschap die gewoon de vernieuwde liturgie volgt maar verder wel traditioneel katholiek is. Ze hebben meer dan honderd seminaristen. Om onduidelijke redenen hebben zij nu een pauselijke assistent gekregen. Dat is weer eens wat anders als een commissaris maar het feitelijke verschil zal niet heel groot zijn.

De haat in Rome tegen alles en iedereen die traditioneel katholiek zijn is voor mij onbegrijpelijk maar duidelijk aanwezig. Kardinaal Müller vertelde laatste van een bezoek dat hij bracht aan het dicasterie voor de liturgie. Hij had daar verteld van de 20.000 enthousiaste, voornamelijk jonge, katholieken die van Parijs naar Chartres pelgrimeerden en gevoed werden door de traditionele liturgie. Een functionaris van het dicasterie had toen verzucht dat hij liever een lege kerk had dan een volle kerk met een traditionele Mis. Je zou het bijna niet geloven maar zo groot is de haat jegens te traditie en het vaste geloof dat men zich met “de geest van het concilie” en de “synodale kerk” ondanks alle debacles op de goede weg bevindt.

Voor iedereen die zijn ogen open heeft, is het duidelijk dat de Kerk die na het Concilie een liberale weg is opgegaan op het terrein van moraal, pastoraal en liturgie zich op een doodlopende weg bevindt. De kerken lopen leeg, de roepingen drogen op, het christendom verdampt. Men zou moeten toegeven dat dit experiment mislukt is en dat men een andere weg moet inslaan die wel succesvol is: de weg van een orthodox, traditioneel katholicisme. Dat kan met een vetus ordo liturgie maar ook met een traditioneel en plechtig gevierde novus ordo liturgie. Op die weg vinden we ook de bewuste nieuwe katholieken, de bewuste katholieke gezinnen. Daar kunnen we ook een christelijk antwoord geven aan de antichristelijke tijdgeest.

De conciliaire revolutie is dood. De toekomst van de Kerk ligt in de traditie. Het duurt jammer genoeg nog een tijdje voordat men dat in Rome heeft begrepen. Daar zet men nog vol in op de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw en dat was altijd al passé!

 

Post Scriptum: Het is vervelend om te moeten zeggen, maar Rome ziet de trouwe katholiek als een vijand die uitgeschakeld moet worden. De trouwe katholieken worden vervolgd door Rome omwille van hun katholiciteit. Dat blijkt wel dat de ene na de andere groep van traditionele katholieke organisaties werden vernietigd, zoals priester Cor Mennen in zijn stukje zegt. Eerst waren het vooral de katholieken die zich verbonden wisten aan de H.Mis in de Buitengewone Vorm van de Romeinse Liturgie, maar het ziet er naar uit dat ook degene die de Novus Ordo Mis bijwonen een doelwit kan zijn, vooral als men het Latijn in de H.Mis waardeert. Er zijn daar helaas voorbeelden van, waarbij er diocesane bisschoppen uitdrukkelijk (en in strijd met Vaticanum II) het Latijn in de H.Mis in de Novus Ordo verboden hebben in bepaalde landen. Hoe lang duurt het nog voordat deze waanzin ook in de Lage Landen toeslaat? En let wel: ook de Novus Ordo in het Latijn wordt altijd goed bezocht. Daar zijn voorbeelden van. Maar kennelijk willen bepaalde bisschoppen niet dat onze kerken weer volstromen met gelovigen. Er lijkt een beleid te zijn die de bedoeling heeft om de Kerk van de aardbodem weg te vagen en de gemeenschap naar de woestijn te dirigeren, buiten het bereik van de Slang overigens.

Hoogfeest Maria Ten Hemelopneming

Uit een preek van de heilige priester Johannes van Damascus († 750) Door u is het kleed van de onsterfelijkheid ter wereld gebracht.

 

Eertijds heeft God de eerste mensen, onze stamouders, uit het paradijs verbannen. Zij hadden zich aan de wijn van de ongehoorzaamheid bedronken, door de overtreding was hun geest beneveld en zij waren van een dodelijke slaap bevangen. God heeft hen uit Eden verjaagd. Maar hoe zou thans het paradijs niet openstaan voor haar die elke bekoring van de zonde heeft afgeslagen, die de vrucht heeft voortgebracht van de gehoorzaamheid aan onze God en Vader en voor alle stervelingen het leven opnieuw heeft doen beginnen? Hoe zou de dood een prooi kunnen vinden in deze zalig geprezen vrouw die, door de persoon van het Woord Gods, zelf geheel met God verbonden was? Hoe zou het dodenrijk haar kunnen opnemen? Waarom zou zij niet veeleer een woonstede krijgen bij Christus, de weg en de waarheid, die gezegd heeft: ‘Waar Ik ben, daar zal ook mijn dienaar zijn’ (Joh. 12, 26). Zeker, kostbaar is de dood van Gods heiligen. Maar kostbaarder is het heengaan van Gods moeder uit dit leven.

Toen riepen Adam en Eva, onze stamouders, luid en vol vreugde uit: ‘Zalig, dochter, die ons van de straf voor de overtreding van het gebod hebt bevrijd! Gij hebt van ons een sterfelijk lichaam ontvangen, door u is het kleed van de onsterfelijkheid ter wereld gebracht. Gij hebt uw mens-zijn aan ons te danken, aan u danken wij ons welzijn. Gij hebt ons uit de ballingschap teruggeroepen naar onze oude verblijfplaats; wij hadden het paradijs gesloten, gij hebt de weg geopend naar de boom van het leven. Door ons is droefheid gekomen na vreugde, door u daarentegen is er weer vreugde gekomen na droefheid. Hoe zoudt gij, onbevlekte, onderhevig kunnen zijn aan de dood? Gij zijt de brug naar het leven, de ladder naar de hemel: de dood zal voortaan de overgang zijn naar de onsterfelijkheid.’

En zelf sprak Maria, zonder vrees voor de werkelijkheid: ‘In uw handen, Zoon, beveel ik mijn geest. Ontvang dan mijn geest die U zo dierbaar is, ontvang mijn ziel die Gij voor schuld hebt gevrijwaard. Aan U, niet aan de aarde vertrouw ik mijn lichaam toe. Breng mij van hier over naar U. Waar Gij zijt, vrucht van mijn schoot, laat ook mij daar uw woning delen. Ik haast mij naar U, voor wie geen afstand te groot was om tot mij te komen.’
Toen zij dit gezegd had, hoorde zij op haar beurt: ‘Kom, gezegende Moeder, treed binnen in mijn rust. Sta op en kom, mijn vriendin, schoonste onder de vrouwen. De winter is nu voorbij. Schoon zijt gij, geheel en al, mijn geliefde; geen smet is er aan u. De geur van uw zalfolie gaat alle reukwerk te boven (vgl. Hoogl. 4, 10)!’

Bron: Lezingendienst Maria ten Hemelopneming, Nederlands Getijdengebed. 

 

Post Scriptum: In de Nederlandse Kerkprovincie is Maria Ten Hemelopneming een verplichte feestdag, waarbij de gelovigen zijn gedispenseerd in werken en bezigheden. Dat betekent dus dat men die dag wel de H.Mis moet bijwonen. Voor de overige Kerkprovincies in de EU, verwijs ik naar de besluiten van de bisschoppenconferenties in de betreffende landen en de voorwaarden die voldaan moeten worden door de gelovigen. 

 

Post Scriptum 2: Het is een Geloofspunt, dat Maria met ziel en lichaam ten hemel werd opgenomen. Dit dogma is in het Buitengewoon Leergezag verklaard door Paus Pius XII in 1950. Daarbij werd overigens niets nieuws ingevoerd, aangezien de Ten Hemelopneming van Maria met lichaam en ziel altijd in de Kerk is geloofd. Het feest werd al eind 6e eeuw in Byzantium ingevoerd. Ook Paus Sergius I (687-701) heeft dit feest overgenomen. Dit feest werd toen nog Dormitio Mariae (de ontslaping van Maria) genoemd.

De H.Eucharistie onder twee gedaanten

Ik ben die vraag nog niet bij de leken tegengekomen, waarom de H.Eucharistie door de Heer onder twee gedaanten heeft ingesteld. Misschien komt het omdat de katholieke leek zich dat niet afvraagt, maar het kan ook zijn dat men met die vraag blijft zitten. 

 

De Katholieke Leer daarover is duidelijk: Jesus heeft de H.Eucharistie onder twee gedaanten ingesteld, opdat in de H.Mis zijn bloedig offer aan het kruis wordt uitgebeeld, waar het bloed van zijn Lichaam wordt gescheiden. 

De H.Communie ontvangen onder EEN gedaante is voldoende omdat wij onder EEN gedaante Christus geheel ontvangen. In de oudste tijden hebben veel Christenen slechts onder EEN gedaante gecommuniceerd. Maar helaas is er in latere tijden een dwaling ontstaan (door de Hussieten) waarbij voor het deelnemen aan de H.Eucharistie de Communie onder twee gedaanten noodzakelijk werd gedacht. De Paus heeft in 1437 al geschreven dat: "de  priesters het volk erop moeten wijzen dat het ontvangen van de ene gedaante even goed is, en dat Christus onder beide gedaanten aanwezig is". Dit werd geschreven naar aanleiding van de affaire van de "lekenkelk" door de Hussieten, die later in de Katholieke Kerk (om onheil te voorkomen) werd ingevoerd, maar later weer werd opgeheven door Paus Gregorius XIII. Pas in 1628 heeft Paus Urbanus VII de lekenkelk definitief verboden. 

 

Na het Tweede Vaticaans Concilie is het onder bepaalde voorwaarden toegestaan dat er onder twee gedaanten wordt gecommuniceerd. In de Constitutie van de Heilige Liturgie van Vaticanum II staat: "De Communie onder beide gedaanten kan, zonder aantasting van de dogmatische beginselen, die door het Concilie van Trente zijn vastgesteld, in door de Apostolische Stoel nader aan te duiden gevallen, zowel aan geestelijken als religieuzen als aan leken, volgens het oordeel van de bisschoppen, worden toegestaan...(zie voor volledige tekst nr 55)"

Het is dus voldoende om de H.Communie onder EEN gedaante te ontvangen aangezien Christus onder EEN gedaante geheel aanwezig is.

Rechteloosheid in Rusland

Op de persconferentie, na zijn vrijlating, vertelde Vladimir Kara-Murza (foto links) dat het bijwonen van een kerkdienst hem werd geweigerd tijdens zijn gevangenschap in Rusland. En dan denk je: hoe kan het, dat de machthebbers in Rusland wel de prachtigste kerken laten bouwen, zelf deelnemen aan de Orthodoxe Liturgie met de prachtige gezangen, waarbij Vladimir Poetin ook nog zelf deelneemt, maar politieke gevangenen verbieden om een kerkdienst bij te wonen. Hoe rechteloos ben je dan in Rusland eigenlijk? 

En dat zijn echt niet de meest schrikwekkende berichten over mensenrechtenschendingen die je te horen krijgt.

Jaren terug zag ik eens op de televisie een reportage van een Communistische leider in Zuid-Amerika die op de boekenplank van zijn werkkamer een Crucifix had staan. De journalist, die een interview wilde afnemen, stond daarover verbaasd. Hoe kan iemand die Communist is, een Crucifix in zijn werkkamer hebben staan? Natuurlijk zou de 'conclusie' kunnen zijn geweest dat de man niet zo een erge Communist was, maar de gelovige toeschouwer die het zag, kreeg het rare gevoel bedrogen te worden. Wie zegt immers niet dat die Crucifix daar om tactische of politieke redenen was neergezet? Want met politici weet je het niet altijd zo zeker. Ze hebben immers het volk nodig en in andere landen waar de democratie heerst, mag men in sommige gevallen de Christenen niet over het hoofd zien wegens aankomende verkiezingen. 

 

Ik moet erbij zeggen dat ik wel altijd een slag om de arm houd. Maar wat je nu in Rusland ziet (en hoort) is ook iets dat je niet zou gauw vergeet: met grote pracht en praal immers nemen Poetin en de zijnen deel aan de Liturgie, maar in de kerkers van Rusland worden de meest basale religieuze mensenrechten gewoon vertrapt. Zei de Heer niet dat wij de boom aan zijn vruchten herkennen?

Induite vos Armaturam Dei !

Kardinaal John Henry Newman voorzag kennelijk onze tijd waarin wij nu leven: de vijand zowel binnen als buiten de Kerk. En dan schoot mij in deze vakantietijd de woorden van de Apostel Paulus in: "Bekleed u met de wapenrusting Gods, om weerstand te bieden tegen de listen van de Duivel". (Brief aan de Kerk van Efese 6, 11-13)   Dat is wat de huidige Christen van de Katholieke Kerk nodig heeft: gewapend met het zwaard en de bepantsering van het Geloof die nodig zijn om weerstand te bieden tegen het kwaad. 

De tijden in de Kerk zijn namelijk nog nooit zo slecht geweest. Je hoort overal van verraad, hoe er figuren rond lopen die allerlei valse berichten over de Kerk in de media rondstrooien, je hoort van geloofsafval, van 'gelovigen' die de Leer van de Kerk op belangrijke punten verwerpen, je hoort van de vijand, de tegenstander van God die zich vrolijk in de Kerk op hoge posten heeft genesteld. Ja, dan kan ik mij voorstellen dat men al gauw de moed kwijt raakt. 

 

Maar gelukkig zal er verandering komen!

Ik verwacht namelijk een nieuwe Paus die schoon schip gaat maken en de vijand met zijn aanhang letterlijk uit de Hemel zal verwijderen, zoals God dat ook deed in het begin van de tijd met de afvallige engelen. Eens komt die dag dat de Tempel van God op Aarde gereinigd zal worden en Satan met zijn aanhang buiten geworpen. Ook zullen de nog bestaande gelovigen meewerken om het kwaad uit de Kerk te verwijderen. Hoe lang moeten we nog wachten? Ik weet het niet, maar komen zal die dag zeker! Daar ben ik van overtuigd.

Strickland: Zwijgende herders verraden Christus

Verraad is de weg van de lafaard – het komt voort uit een zwakte, een gebrek aan ruggengraat, een verlangen naar een gemakkelijkere weg. In de kern is verraad uitverkoop – willens en wetens iets van grotere waarde inruilen voor iets van mindere waarde voor persoonlijk gewin – bijvoorbeeld de Zoon van God inruilen voor 30 zilverlingen. Verraad is een deelname aan het kwaad, omdat het iemand verandert van een onbaatzuchtige liefde die gericht is op het welzijn van anderen, in een egoïstisch verlangen dat anderen negeert en de verrader boven alles verheft. Het veracht wat goed is.

In Dantes Inferno plaatst de auteur verraad in het bevroren centrum van de hel. In plaats van vuur stelt hij zich verraad voor als ijs – een plek waar volledig gebrek is aan trouw, liefde en warmte – met in het midden de duivel als de grootste verrader uit de geschiedenis.

Ook Judas is de ultieme menselijke verrader. Hij verraadde onze Heer en deed dat met een kus. Wat een pijn moet dit Christus Jesus hebben gedaan, die zoveel van hem hield! De overweldigende consensus door de afgelopen twee millennia heen is dat Judas tot de verdoemden behoorde, behoort en zal blijven behoren vanwege zijn verraad en zijn falen om berouw te tonen over dat verraad voordat hij zichzelf van het leven beroofde. Jesus sprak een oordeel over hem uit: “Wee degene door wie de Mensenzoon verraden wordt. Het ware beter voor hem, dat hij niet geboren was” (Mt. 26, 24).

Judas was één van de twaalf – hij had een intieme relatie met Onze Heer Jesus Christus. Dat is de essentie van zijn verraad – hij verraadde Degene die hem het meest intiem kende en die meer van hem hield dan wie dan ook. Judas wees de trouwe, onbaatzuchtige en levendgevende liefde van Christus af voor een schamele financiële beloning. Helaas gaat dit verraad van Onze Heer zelfs vandaag de dag nog door. En waar is dit duidelijker te zien dan in het verraad van zovelen in de hiërarchie van de Kerk van Onze Heer.

In de afgelopen eeuw is de katholieke kerk stilletjes maar methodisch geïnfiltreerd en deze aanval heeft geresulteerd in tientallen jaren van zwakke, gecompromitteerde en zwijgende geestelijken – verraders. Hebt u gemerkt dat we in de tijd van de zwijgende herders zijn – want ze spreken nooit een woord. Voor velen bestaat hun verraad in de vorm van stille apathie, omdat het lijkt alsof er niets is waar ze genoeg van houden om te handelen – of niets waar ze genoeg van houden om te roepen of te proberen het verraad te stoppen.

We kunnen duidelijk de vingerafdrukken van Satan zien in het massale verraad van de Heer en zijn Kerk in de seksueel misbruik crisis die de Kerk zo op zijn grondvesten heeft doen schudden sinds tenminste het begin van de jaren 2000. Nergens was het verraad in de vorm van het beschermen en promoten van misbruikers duidelijker dan in het geval van de voormalige kardinaal Theodore McCarrick. Zijn verhaal is een voorbeeld van verraad op een ongekende schaal. De mensen in machtsposities in de hiërarchie van de kerk leefden het leven aan de top, misbruikten seminaristen en betaalden zwijggeld. Het is nu duidelijk dat het Vaticaan al in de jaren negentig berichten ontving over McCarrick en zijn ongewone interesse in seminaristen en zijn misbruikend gedrag. Maar degenen die dit kwaad hadden kunnen stoppen, knepen een oogje dicht en McCarrick ging door met het misbruiken van meer slachtoffers, terwijl hij tegelijkertijd steeds meer gezag kreeg in de Kerk.

Tientallen jaren zijn voorbijgegaan en toch is er weinig veranderd. In feite leven we nu onder een pausschap waarin misbruikende geestelijken niet alleen gedijen, maar vaak worden beloond en zelfs gevierd. In feite zijn er veel gevallen van priesters die vandaag de dag nog steeds in functie zijn, ook al hebben ze ernstige immorele daden begaan – priesters zoals Marko Rupnik, een jezuïet die uit de orde werd gezet na tientallen jaren van seksueel misbruik van vrouwelijke religieuzen. Rupnik is beschuldigd van seksueel misbruik van ongeveer 30 religieuze zusters. Hij is momenteel echter nog steeds een actieve priester (nu opgenomen in het bisdom Koper, Slovenië na zijn ontslag bij de Jezuïeten), en hij woont en werkt in Rome als directeur kunst en decaan theologie in het Centro Aletti.

Sommige van de gruwelijke en heiligschennende beschuldigingen tegen Rupnik omvatten incidenten van seksueel misbruik die naar verluidt plaatsvonden terwijl hij kunstwerken ontwierp en creëerde, en toch sieren zijn kunstwerken nog steeds enkele van de meest heilige en eerbiedige locaties in de Kerk, zoals de Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis in Lourdes, Frankrijk – een plaats van genezing en geloof die eer zou moeten brengen aan onze Heilige Moeder. Die kunst is blijven staan, ook al hebben minstens vijf vrouwen die beweren misbruikt te zijn door Rupnik, en wiens beweringen de Jezuïeten geloofwaardig achtten, brieven gestuurd naar katholieke bisschoppen over de hele wereld met het verzoek om Rupniks kunstwerken uit deze kerken en heiligdommen te verwijderen. De hoogste communicatiefunctionaris van het Vaticaan verdedigde het gebruik van de afbeeldingen en hield vol dat ze geen schade toebrachten aan de slachtoffers. Het is ontmoedigend om te weten dat Rupnik slechts één voorbeeld is van vele “verraders” die de volledige bescherming van het Vaticaan blijven ontvangen terwijl vele andere trouwe priesters, bisschoppen en kardinalen het zwijgen wordt opgelegd, afgezet en verwijderd.

Hoe zit het met het verraad van ketterij? Er is op dit moment wijdverspreid verraad aan de gang in de Kerk, omdat de katholieke leer en de katholieke doctrine aan de kant worden geschoven om plaats te maken voor de leer van de wereld. Zo’n verraad betreft homoseksualiteit. Homoseksualiteit is tegenwoordig “de olifant in de kamer” in de Kerk. Hoewel we terecht erkennen dat we als trouwe katholieken altijd van onze naaste moeten houden (wat natuurlijk ook geldt voor mensen met aantrekkingskracht tot mensen van hetzelfde geslacht), leert de katholieke kerk dat homoseksuele handelingen intrinsiek ongeordend zijn en altijd een schending van de goddelijke en natuurlijke wet zijn. Daarom moeten we duidelijk zijn dat het nooit toelaatbaar is om aan deze handelingen deel te nemen, en geestelijken mogen hun volgelingen nooit misleiden door dergelijke handelingen goed te keuren of de ernstige aard ervan te bagatelliseren. In plaats daarvan moeten we mensen altijd wegroepen van de zonde en naar Christus leiden, en naar de vergeving die Hij biedt door berouw en bekering. We hebben nu echter een situatie waarin velen op hoge posities in de kerk deze levensstijl, die zielen wegleidt van Christus, vieren en zelfs verheerlijken. De hoofdredacteur van het jezuïetenblad America, pater James Martin, een voorstander van deze perversie, is een van de meest prominente woordvoerders in de Kerk van vandaag en hij wordt vaak gevraagd als adviseur voor het Vaticaan. Het document Fiducia Supplicans heeft de verwarring enorm vergroot door de deur open te zetten voor mogelijke zegeningen van homoseksuele relaties, een uitkomst die 50 jaar geleden nog ondenkbaar was. Het document is een open uitnodiging aan de duivel om achter zielen aan te gaan die verward zijn door een Kerk waarin veel geestelijken niet langer verankerd zijn in het de Heilige Geloofsschat, maar in plaats daarvan de leer proberen te moderniseren om moderne oren te paaien.

Te midden van dit klimaat van verraad begint het 10e Nationaal Eucharistisch Congres in Indianapolis, Indiana, ten koste van een bedrag van ongeveer 14 miljoen dollar. Als katholieken, weten we dat de Eucharistie het centrum is van het katholieke leven omdat de Eucharistie niets minder is dan Jezus Christus zelf. Onze Heer is aanwezig – lichaam en bloed, ziel en godheid – in de Heilige Eucharistie. Jezus liet de apostelen niet alleen achter met een boek of wat vage verzekeringen van zijn hulp – Hij liet hen, en ons, achter met Zichzelf! Hij bracht hen samen en veranderde gewoon brood en gewone wijn in zijn goddelijke, verheerlijkte lichaam en bloed, aanwezig in elke Heilige Mis. Zijn woorden, “Dit is mijn lichaam … Dit is mijn bloed … Doe dit om mij te gedenken” waren zijn bevestiging aan hen dat dit eeuwig zou duren en dat Hij altijd bij hen zou blijven. Zo hebben wij zijn verzekering dat de Eucharistie die we vandaag vieren dezelfde Jesus is die die nacht het brood brak met zijn apostelen, en dat Hij nog steeds volledig aanwezig is onder ons bij elke Heilige Mis. De teloorgang van het eucharistisch geloof in de Kerk is epidemisch en verwoestend geweest voor ons katholiek geloof; daarom is een eucharistisch congres een goede zaak.

Toch vraag ik me af … als priesters die zich schuldig hebben gemaakt aan gruwelijke daden van immoraliteit nog steeds de Mis mogen opdragen en de heilige eucharistie in hun handen mogen houden … zegt Christus dan tegen niet hen …. “Judas verraadt gij de Mensenzoon met een kus? “ Lc 22, 47.

Wat mij misschien het meest verontrust in deze dagen van verwarring en verraad is dat ik vrees dat de tijd opraakt en dat we snel een tijd naderen waarin het koord van Barmhartigheid uit de Hemel wordt teruggetrokken en in plaats daarvan het koord van Gerechtigheid snel zal neerdalen. Het is noodzakelijk dat we ons in deze tijd voorbereiden met veel biechten, een frequente mis en het ontvangen van de Heilige Eucharistie, en veel liefdadigheid voor anderen, zodat we Onze Heer Jesus mogen begroeten met een kus van liefde, niet met een kus van verraad.

En zei hij tegen zijn leerlingen: Het is onmogelijk dat er geen schandalen komen. Wee degene door wie ze komen! Het was beter voor hem dat een molensteen om zijn nek werd gehangen en dat hij in zee werd geworpen, dan dat hij een van deze kleinen ergernis zou geven.” Lc. 17, 1-2

Onze Lieve Heer blijft u allen zegenen en moge Onze Heilige Moeder altijd voor u bemiddelen en u altijd naar haar Eeuwige Zoon leiden.

Joseph E. Strickland

Emeritus Bisschop

 

Bron: Fortes in fides

Post Scriptum: Toevalligerwijze viel de ontdekking van deze tekst van Bisschop Strickland samen met een opvallende lezing in de Novus Ordo van de Profeet Jeremia. Die waarschuwt de herders die hun schapen laten omkomen en verloren laten lopen (zie Jeremia 23; 1-6). Een duidelijke waarschuwing van de Heer dat de herders gewoon hun werk moeten doen. Helaas, zoals Mgr Strickland hier uitlegt, is de situatie buitengewoon ernstig geworden. Zo ernstig zelfs, dat de Barmhartigheid in deze wereld dreigt te worden weggenomen om plaats te gaan maken voor de Goddelijke Gerechtigheid. Een waarschuwing voor de Kerkleiding en de herders om onmiddellijk terug te keren van de heilloze weg die men nu heeft ingeslagen. En niet alleen geldt dit voor de herders, maar ook voor de leken die aan dit verraad hebben meegewerkt.

Juli-maand toegewijd aan het H.Bloed van de Heer

Pretiosissimi Sanguinis Domini nostri Iesu Christi

 
Op 1 juli aanstaande wordt volgens de kalender in de Buitengewone Vorm van de Romeinse Liturgie het Feest van het Heilig Bloed van onze Heer Jesus Christus gevierd.
Voor het ontstaan van dit feest moeten we terug naar de 16e eeuw waar het in Italië werd geïntroduceerd. 

 

Het feest werd later door Paus Pius IX ingevoerd voor de hele Kerk in 1849. En de introductie had wel een goede reden: er woedde toen in Italië een grote oorlog waar de Pauselijke staten veel van te lijden hadden. Op aandringen van Giovanni Merlini, de Derde Generaal Overste van de Priesters van het Meest Kostbaar Bloed van Christus, werd de Paus gevraagd dit feest in te voeren zodat de Heilige Vader dankzij het Kostbaar Bloed van Christus weer de Pauselijke Staten in bezit kon nemen. De Paus was namelijk in ballingschap gevlucht naar Gaeta in het Koninkrijk van de Twee Siciliën. Dat lag in het zuiden van Italië en stond onder gezag van een tak van de Bourbons.
Opvallend is wel dat na de acceptatie van de Paus aangaande het feest van het Heilig Bloed van onze Heer, de oorlog in Italië spoedig ophield te bestaan. Het feest werd voor 1 juli op de Romeinse Kalender geplaatst. Daarom wordt de maand juli gezien als de maand die toegewijd is aan het Kostbaar en Heilig Bloed van Onze Heer Jesus Christus. Vanaf 1849 tot in de vorige eeuw werd dat feest op 1 juli gevierd. 

 

Maar toen kwam het jaar 1969, waarin het feest plotseling van de Romeinse kalender werd verwijderd. Er werd toen gezegd dat het "Meest Kostbaar Bloed van Christus de Verlosser" al werd vereerd in "Goede Vrijdag, op het feest van de Kruisverheffing en op Sacramentsdag". Een totaal onbegrijpelijke ingreep, want als je dan zo veel last van het Heilig Bloed van Christus hebt, wat kom je dan in de Katholieke Kerk nog doen? Helaas is dit feest gesneuveld en wordt ze in de Novus Ordo alleen als Votiefmis gevierd.

De priesters vraag ik daarom om Onze Heer niet te vergeten en de Votiefmissen van zijn Kostbaar en Heilig Bloed op te dragen in de Novus Ordo deze maand.

 

Wat de leken kunnen doen in deze juli-maand, is de Heilige Eucharistie devoot meevieren, zich te onthouden van zonden die de Heer beledigen, en in staat van Heiligmakende Genade deel te nemen aan de Heilige Eucharistie en deze te ontvangen. Laten wij ons toewijden in deze juli-maand aan Christus onze Heer!

Sacratissimi Cordis Iesu

Vandaag, vrijdag 7 juni 2024, vieren wij het Hoogfeest van het Heilig Hart van Jesus in de Buitengewone Vorm van de Romeinse Liturgie. De juni-maand is speciaal toegewijd aan het Heilig Hart van Jesus en er bestaan prachtige gebeden om ons aan de Heer toe te wijden aan zijn Heilig Hart. 

In het Katholiek Gebedenboek van uitgeverij Tabor (tweede druk) vinden wij op pagina 359 het gebed voor de Intronisatie, de toewijding van het huisgezin aan het Allerheiligst Hart van Jesus. De levende familieleden leggen zich dan toe op een deugdzaam leven en beloven zichzelf te onthouden van de geest van de wereld die tegenwoordig veel gezinnen in zijn greep houdt. Bijzonder is evenwel dat op pagina 382 de beloftes staan die Jesus wil geven aan een ieder die de vereerder is van zijn Heilig Hart. Hieronder staan ze.

1. Ik zal hun alle gunsten geven welke zij nodig hebben in hun levensstaat.

2. Ik zal vrede brengen in hun huisgezinnen.

3. Ik zal hun troosten in al hun noden.

4. Ik zal hun een veilige toevluchtsoord zijn gedurende het leven en in het bijzonder in het uur van de dood.

5. Ik zal hun overvloedig zegen schenken bij alles wat zij ondernemen.

6. De zondaars zullen in mijn Hart de bron en de onmetelijke oceaan van barmhartigheid vinden.

7. De lauwe zielen zullen vurig worden.

8. De ijverige zielen zullen spoedig tot grote volmaaktheid komen.

9. Ik zal de plaatsen zegenen waar de beeltenis van mijn Hart tot verering zal worden uitgesteld.

10. Aan de priesters zal Ik de gave verlenen om de harten van de meest verstokte zondaars te treffen.

11. De naam van degenen die deze devotie zullen verspreiden, zal in mijn Hart geschreven staan en daar nooit uit weggewist worden.

12. De Almachtige liefde van mijn Hart zal aan allen, die op de eerste vrijdagen van negen achtereenvolgende maanden te Heilige Communie gaan, de genade van de eindvolharding geven. Zij zullen niet in ongenade sterven. Evenmin zullen zij zonder Heilige Sacramenten sterven.

Het is daarom zeer aan te bevelen dat wij ons allemaal toewijden aan het Allerheiligst Hart van Jesus in deze juni-maand. Vooral belofte 9 is er een die wordt aanbevolen: we krijgen de zegen van Jesus zelf als wij doen wat Hij van ons vraagt. Daarom is het zo jammer dat nogal wat Heilig Hart beelden uit het straatbeeld zijn verdwenen. Maar in onze eigen huizen kunnen we die beelden zelf opstellen en laten zegenen door een priester.

Katholieken, keer terug naar de Kerk!

Het priestertekort is in het Bisdom Roermond (Nederlands Limburg) aangepakt door buitenlandse priesters naar Nederland te halen. Maar de zorgen van de parochies zijn daar niet minder op geworden. Veel parochies (en vooral de kleinere en minder rijke parochies) hebben te maken met onaanvaardbare lage aantallen (vooral oudere) gelovigen die steeds minder geld storten in de parochiekas zodat die overleven kan. Ook de jaarlijkse kerkbijdrage wordt door velen niet meer betaald. De verwachting is dat nogal wat parochiekerken daarom de deuren moeten gaan sluiten in de eerst komende zes tot tien jaar. En niet alleen in het Bisdom Roermond speelt deze zaak: ook andere bisdommen hebben er last van.

In de Verenigde Staten liep enige jaren geleden al een actie om daarom de gelovigen die de Kerk hadden verlaten weer terug te krijgen: men deed dat via een oproep om terug te keren met de actie: "Catholics come home". Er bestaan bisdommen in de wereldkerk die deze methode hebben gebruikt om de parochiekerken voor de ondergang te behoeden. En mijn vraag is daarom: waarom bestaat dit in Nederland niet?

Wat wel heel opvallend is dat uit verschillende bisdommen in de wereldkerk blijkt dat de aanwas van gelovigen geen tekorten laat zien indien de Buitengewone Vorm van de Romeinse Liturgie wordt opgedragen. Daar zijn de kerkgebouwen gewoon tjokvol, zoals bisschop Strickland nog onlangs zei. Dus waarom kan dat in Nederland niet?

Ik hoop er dan maar op dat ook in Nederland meer ruimte komt om de Romeinse Liturgie op te dragen zoals dat ook echt hoort. Maar in ieder geval moet er m.i. een actie worden gestart om de gelovigen die de Kerk verlaten hebben, weer te vragen om terug te keren. 

 

Wie neemt het voortouw met het bouwen van een website bijvoorbeeld?

Sanctissimae Trinitatis - Drievuldigheidszondag

Uit een brief van de heilige Athanasius, bisschop van Alexandrië († 373)
Licht, glans en genadegave in de Drieëenheid en voortkomend uit de Drieëenheid.

 

Bij de leer over de Drieëenheid moeten wij juist ook letten op de oudste traditie, de leer en het geloof van de katholieke kerk, zoals dit door de Heer gegeven, door de Apostelen verkondigd en door de Kerkvaders bewaard is. Hierop is de Kerk gegrondvest en wie hiervan afwijkt, kan geen christen zijn of genoemd worden.

Zo is er dan een Heilige en volmaakte Drieëenheid, waarin Vader, Zoon en Heilige Geest worden onderscheiden. Zij heeft niets aan een ander of van elders ontleend. Zij bestaat niet uit een schepper en iets dat geschapen is, maar is het gehele vermogen tot scheppen en vormen. Zij is aan zichzelf gelijk, ondeelbaar in haar natuur en één in haar werkende kracht. Zo brengt de Vader door het Woord in de Heilige Geest alles tot stand en zo blijft in de Drievuldigheid de eenheid bestaan en wordt in de Kerk één God verkondigd ‘die is boven allen en door allen en in allen’ (Ef. 4, 6); boven allen is God als Vader begin en bron, door allen is Hij door zijn Woord, en in allen is Hij in zijn Geest.

Wanneer Paulus aan de Korintiërs schrijft over de geestelijke gaven, herleidt hij alles tot de ene God, de Vader als het hoofd: ‘Er zijn verschillende gaven, maar slechts één Geest. Er zijn vele vormen van dienstverlening, maar slechts één Heer. Er zijn allerlei soorten werk, maar er is slechts één God die alles in allen tot stand brengt’ (1 Kor. 12, 4-6).
Wat de Geest ieder uitdeelt, dat alles komt van de Vader en door de Zoon. Want alles wat van de Vader is, is van de Zoon. Wat door de Zoon wordt geschonken in de Geest, zijn daarom de gaven van de Vader. Wanneer dan de Geest in ons is, is ook het Woord in ons dat de Geest schenkt, en in het Woord is ook de Vader aanwezig. En dan geldt het woord van de Schrift: ‘De Vader en Ik zullen tot hem komen en verblijf bij hem nemen’ (Joh. 14, 23). Waar immers het licht is, daar is ook de glans van het licht, en waar de glans is, daar is ook zijn werkende kracht en stralende genadegave.

 

Paulus komt hierop terug in zijn tweede brief aan de Korintiërs: ‘De genade van de Heer Jesus Christus, de liefde van God en de gemeenschap van de Heilige Geest zij met u allen’ (13, 13). De gaven van de genade die ons geschonken worden, ontvangen wij dus in de Drieëenheid van de Vader door de Zoon in de Heilige Geest. Want de genade wordt ons wel geschonken uit de Vader en door de Zoon, maar zij kan pas ons deel worden door de Heilige Geest. Als wij deelhebben aan de Heilige Geest, bezitten wij de liefde van de Vader, de genade van de Zoon en de gemeenschap van de Heilige Geest.

 

Bron: Lezingendienst Drievuldigheidszondag Nederlands Getijdengebed.

Dominica Pentecostes - Hoogfeest van Pinksteren

Uit de verhandeling van de heilige Ireneüs, bisschop van Lyon († ca. 202), ‘Tegen de ketterijen’ De zending van de heilige Geest.

 
Met de volgende woorden gaf de Heer aan zijn leerlingen de macht om mensen te doen herboren worden in God: ‘Gaat dus en maakt alle volkeren tot mijn leerlingen en doopt hen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest’ (Matteüs. 28, 19).
God had immers via de profeten beloofd deze heilige Geest in de jongste tijden uit te storten over slaven en slavinnen, opdat zij zouden profeteren. Daarom ook daalde de heilige Geest neer op Gods Zoon, die de zoon van een mens was geworden; in Hem raakte de heilige Geest gewend in het menselijk geslacht te wonen, onder de mensen te rusten en te verblijven in het schepsel van God; hierdoor kon de heilige Geest in hen de wil van de Vader vervullen en het oude leven van hen vernieuwen tot het nieuwe leven van Christus (vgl. Romeinen. 7, 6; Ef. 4, 22-23).

Lucas zegt dat deze heilige Geest na de hemelvaart van de Heer met Pinksteren op de leerlingen is neergedaald; Hij heeft de macht om alle volkeren binnen te leiden in het leven en in de geheimen van het Nieuwe Testament. Vandaar ook dat de leerlingen eensgezind in alle talen een loflied ter ere van God zongen. Zo gebeurde het dat de heilige Geest de meest uiteenlopende stammen tot eenheid bracht en dat de eerstelingen die geofferd werden aan de Vader uit alle volkeren kwamen.
De Heer beloofde dat Hij de Trooster zou sturen opdat deze ons zou voorbereiden op de ontmoeting met God. Zoals immers zonder vocht uit droge tarwe niet één deeg kan ontstaan en niet één brood, zo konden wij met zijn allen niet één worden in Jesus Christus zonder het water dat uit de hemel komt. En zoals de droge aarde, wanneer ze geen vocht opneemt, geen vrucht draagt, zo zouden wij, die aanvankelijk slechts bestonden uit dor hout, het leven nooit vruchtbaar kunnen maken zonder de gave van de regen van boven.
Immers, zoals ons lichaam de eenheid die leidt tot onbevlektheid heeft verkregen door het waterbad van het doopsel, zo heeft onze ziel haar door de heilige Geest gekregen.

De Geest van God is over de Heer neergedaald, ‘de Geest van wijsheid en inzicht, de Geest van raad en sterkte, de Geest van kennis en ontzag voor de Heer, de Geest van vrees voor de Heer’ (vgl. Jesaja. 11, 2-3). De Heer heeft de Geest op zijn beurt aan de kerk gegeven. Vanuit de hemel vanwaar volgens de Heer ook ‘de duivel als een bliksemstraal is gevallen’ (Lucas. 10, 18), heeft Hij de Trooster over de hele aarde uitgezonden. Daarom is de dauw van God voor ons noodzakelijk, zodat wij niet verbranden en niet onvruchtbaar worden en ook dáár een Helper hebben waar wij een aanklager hebben. Met die bedoeling heeft de Heer de mens, die aan Hem behoort, toevertrouwd aan de heilige Geest, de mens, die in de handen van rovers was gevallen, maar over wie Hij zelf zich ontfermd had en wiens wonden Hij verbonden had. Hij gaf hem twee koninklijke munten, zodat wij die door de Geest het beeld en het opschrift van de Vader en de Zoon hebben ontvangen, het muntstuk dat ons is toevertrouwd rente laten opbrengen om het in veelvoud aan de Heer terug te betalen.

Bron: Lezingendienst Pinksteren, Nederlands Getijdengebed.

Dominica Post Ascensionem - Zondag na Hemelvaart

Uit een preek van de heilige Augustinus, bisschop van Hippo († 430) De verheerlijkte Christus: onze Rechter en Voorspreker.

 
Na in de geloofsbelijdenis het lijden van onze Heer te hebben genoemd, belijden wij ook zijn verrijzenis. Wat heeft Jesus Christus gedurende zijn lijden gedaan? Hij heeft ons geleerd wat wij moeten verduren. Wat heeft Hij bij zijn verrijzenis gedaan? Hij heeft ons getoond wat wij mogen verwachten. Hier ligt de opgave, daar de beloning: de opgave van het lijden, de beloning in de verrijzenis. Toch is Hij, na zijn verrijzenis uit de dood, niet hier gebleven: wat volgt immers?

‘Hij is opgegaan naar de hemel.’ Waar is Hij nu? ‘Hij is gezeten aan de rechterhand van de Vader.’ De rechterhand van God betekent het eeuwige geluk; de rechterhand van God betekent de onuitsprekelijke, onschatbare, onbegrijpelijke gelukzaligheid en voorspoed. Dat is de rechterhand van God waar Hij zetelt.
‘Vandaar zal Hij komen oordelen de levenden en de doden’. Belijden wij openlijk de Verlosser, om de Rechter niet te hoeven duchten: wie nu in Hem gelooft, zijn geboden naleeft en Hem bemint, zal niet vrezen als Hij komt oordelen de levenden en de doden; niet alleen zal men niet vrezen maar men zal verlangen naar zijn komst. Wat kan er gelukkiger zijn voor ons dan Hem te zien komen naar wie wij verlangen, dan Hem te zien komen van wie wij houden? Toch echter met de nodige vrees omdat Hij onze Rechter zal zijn; Hij zal dan onze Rechter zijn die nu onze Voorspreker is. Luister maar naar Johannes: ‘Als wij onze zonden belijden, is Hij zo getrouw en genadig, dat Hij onze zonden vergeeft en ons reinigt van alle kwaad’ (1 Joh. 1, 9). ‘Ook al zou iemand zonde bedrijven, wij hebben een voorspreker bij de Vader, Jesus Christus, die al onze zonden goed maakt’ (1 Joh. 2, 1-2).

Veronderstel: gij hebt een zaak te verdedigen voor een rechter, gij schakelt een advocaat in, gij wordt goed ontvangen door die advocaat, hij bepleit uw zaak naar beste vermogen en, nog voordat hij ze heeft beëindigd, verneemt gij dat die advocaat is aangesteld als uw rechter, welk een vreugde zou het zijn voor u hem als uw rechter te hebben die kort tevoren uw advocaat was! Nu is Jezus Christus het juist die voor ons bidt, Hij die voor ons ten beste spreekt; Hem hebben wij als voorspreker, en vrezen wij Hem dan als rechter? Ja, laten wij gerust ons vertrouwen in Hem stellen als Hij komt als rechter, nu wij Hem hebben vooruitgezonden als onze voorspreker.

 

Bron: Lezingendienst Nederlands Getijdengebed.

In Ascensione Domini - Hemelvaart van de Heer

Uit een preek van de Heilige Augustinus, bisschop van Hippo. 

 

Heden is onze Heer Jesus Christus ten hemel opgestegen. Laat ook ons hart met Hem opstijgen.
Luisteren wij naar de Apostel die zegt: ‘Als gij met Christus verrezen zijt, zoekt dan wat boven is, daar waar Christus zetelt aan de rechterhand Gods. Zint op het hemelse, niet op het aardse’ (Kol. 3, 1-2). Hij is opgestegen, maar niet van ons heengegaan. Zo zijn ook wij al daar met Hem, terwijl in ons lichaam nog niet gebeurd is wat ons beloofd wordt.

Hij is al boven de hemelen verheven, maar toch ondergaat Hij op aarde al het lijden dat wij als zijn ledematen te verduren hebben. Hiervan getuigde Hij toen Hij vanuit de hemel riep: ‘Saul, Saul, waarom vervolgt gij Mij?’ (Hand. 9, 4), en eveneens met de woorden: ‘Ik had honger, en gij hebt Mij te eten gegeven’ (Mt. 25, 35).

Waarom doen ook wij niet zó ons best op aarde, dat wij door geloof, hoop en liefde, waardoor wij met Hem verbonden zijn, ook reeds met Hem van de rust genieten in de hemel? Hoewel Hij daar is, is Hij ook met ons, en terwijl wij hier zijn, zijn wij ook met Hem. Hij is met ons door zijn godheid, zijn macht en zijn liefde. Wij kunnen niet bij Hem aanwezig zijn door de godheid zoals Hij bij ons, maar wij kunnen het door de liefde, door de liefde tot Hem.

Hij verliet de hemel niet toen Hij vandaar naar ons afdaalde, Hij verliet ons niet toen Hij weer naar de hemel opsteeg. Want dat Hij daar was, terwijl Hij toch bij ons was, dat getuigt Hijzelf. ‘Nooit is er iemand naar de hemel opgeklommen,’ zegt Hij, ‘tenzij Hij die uit de hemel is neergedaald, de Mensenzoon die in de hemel is’, (Joh. 3, 13). Hij zei niet: de Mensenzoon die in de hemel zal zijn, maar die in de hemel is.
Dit is gezegd vanwege de eenheid tussen Hem en ons, omdat Hij ons hoofd is en wij zijn lichaam zijn. Niemand anders dan Hij is naar de hemel opgestegen dan Hij die uit de hemel neergedaald is. Maar vergeet niet dat met ‘Hij’ ook wij bedoeld zijn, overeenkomstig het feit dat Hij de Mensenzoon is omwille van ons en dat wij kinderen van God zijn omwille van Hem.
Zo immers zegt de Apostel het: ‘Zoals het menselijk lichaam met zijn vele ledematen één geheel vormt; en alle ledematen, hoe vele ook, één lichaam zijn, zo ook de Christus’ (1 Kor. 12, 12). Hij zegt niet: ‘Zo is het ook met de Christus’, maar hij zegt: ‘Zo ook de Christus.’ Christus is dus vele ledematen, één lichaam. Hij daalde derhalve af uit de hemel uit medelijden, en niemand steeg op dan Hij alleen, terwijl ook wij in Hem opstegen door de genade.

En om deze reden is er niemand afgedaald dan Christus, en niemand opgestegen dan Christus: dit betekent niet dat de waardigheid van het hoofd mag gelijkgesteld worden met zijn lichaam, maar wel dat de eenheid van het lichaam niet mag gescheiden worden van het hoofd.

 

Bron: Lezingendienst Hemelvaartsdag, Nederlands Getijdengebed.

Aan de vruchten zult gij ze kennen

Nog niet zo lang geleden had ik met een aantal mensen een gesprek over het geloof en de Kerk. Maar gaandeweg het gesprek ontvouwde zich een wereldbeschouwing die toch duidelijk door het Pauselijk Leergezag werd veroordeeld. En dan denk je: hoever heeft dit toch zo kunnen komen? Hoe kun je een advocaat van het kwade zijn en wie heeft jou omgepraat? Waren deze mensen dan niet op de hoogte van de Leer van de Kerk, of zit daar misschien meer achter? 

De Heilige Apostel Paulus beschreef in zijn brieven hoe sommigen bij de vijanden van Christus waren ingedeeld. Je kunt van mening verschillen, maar feit is dat de Duivel binnen de kerkelijke muren niet heeft stil gezeten.

Ik zeg het nogmaals: je kunt niet bij mij beweren lid te zijn van de Katholieke Kerk als geheel of gedeeltelijk de Christelijke Leer wordt verworpen. Je kunt ook niet beweren dat je Katholiek bent als je beweert dat de Stoel van Petrus nog steeds vacant is of dat we geen Paus hebben. Dan deel je jezelf al heel snel in bij de Sedevacantisten. Nu moet ik er wel bij zeggen dat ik vooral bij die laatste groep een gebrek aan kennis over de Leer vaststel. Het zou kunnen dat zij slachtoffer zijn geworden door een gebrekkige c.q. verkeerde catechese of een combinatie ervan. Het zou ook kunnen dat er op pastoraal niveau iets gebeurd is wat niet juist was, of dat er sprake is dat ergens de zaak bij deze groep is doorgeschoten. Hoe het ook zij: we zitten er wel mee dat dit toch elke keer weer boven water komt.

Natuurlijk heb je ook katholieken die het niet zo nauw nemen met de Leer van de Kerk. En natuurlijk heb je ook kwaadwillenden bij dit soort groepen. En dan zeg ik: je hoeft dan maar naar de vruchten te kijken om te weten of de boom wel goed is. Een goede boom brengt immers geen slechte vruchten voort en evenzo zal een slechte boom goede vruchten voortbrengen. 

 

Aan de vruchten zult gij ze dus kennen. (Matteüs 7;16-20)

De voorspelling die (weer) niet uitkwam

Ja hoor, het is weer zo laat. De 'profeten' voorspelden de ondergang van de wereld op 24 april 2024 j.l. (had u er al iets van gemerkt?) en iedereen die erin geloofde zat op de Heer te wachten bij zijn terugkomst. Maar alles wat er gebeurde.....er gebeurde dus helemaal niets. Natuurlijk weten wij dat zulke voorspellingen nooit zullen uitkomen, aangezien de Wederkomst van Christus alleen bij God bekend is en bij niemand anders. De Heilige Apostel Paulus waarschuwt daarvoor in zijn eerste brief aan de Christenen van Tessalonica in hoofdstuk vijf. Daar staat duidelijk aangegeven dat het geen zin heeft om over de Wederkomst te praten. In de oude PC-vertaling staat het volgende:

 

Maar over tijden en stonden, broeders, behoeft u niet te worden geschreven. Want zelf weet gij goed, dat de Dag des Heren komt als een dief in de nacht. (1 Tess. 5).

 

Ook in de tweede brief aan de Christenen van Tessalonica lezen we iets soortgelijks in hoofdstuk twee, waarin Paulus duidelijk maakt dat de Wederkomst van Christus niet nabij is. Paulus geeft in datzelfde hoofdstuk aan dat er eerst een aantal dingen moeten gebeuren voordat de Wederkomst een feit is. Deze zijn: massale afval van het geloof en het optreden van de antichrist. Dat moet dus eerst gebeuren voordat de Wederkomst een feit zal zijn. Maar wanneer precies....dat weet niemand hier op aarde.

 

Voor de Christen is het daarom beter om een heilig leven te leiden en zonen van het licht te zijn (zie daarvoor 1Tess.5;1 en verder). Paulus zegt daarover dat we ons best moeten doen om ons te onthouden van "iedere vorm van kwaad". Dat is onze enige garantie om bij de Wederkomst van Christus door Hem te worden opgenomen in de Hemel. Maar het is volstrekt zinloos de verhalen van deze Wederkomst profeten serieus te nemen. Alle data die de afgelopen eeuwen zijn 'geprofeteerd' over de Wederkomst zijn tot nu toe waardeloos gebleken.

Doelbewuste ontheiliging

Er verschijnen wel eens stukken op het internet van personen die op zoek zijn naar de oorzaak van het ineenstorten van de Katholieke Kerk in een aantal landen, zoals in Nederland het geval is. Er wordt heel vaak verwezen naar de Novus Ordo en het Tweede Vaticaans Concilie. Maar het zit in feite veel ingewikkelder in elkaar.

 

Het Concilie gebeurde in een nogal ongelukkige tijd, een tijd van rebellie tegen het werelds en ook (later) kerkelijk gezag. Een tijd van rebellie, waar de laatste zieneres van Fatima (Lucia dos Santos) de Heilige Vader, Paus Paulus VI voor waarschuwde. Zij sprak zelfs van een 'demonische opstand'. Dat zag je vervolgens in bijna alle lagen van de Kerk in die tijd voorkomen, waar zelfs bisschoppen aan meededen. Het Leergezag van de Paus werd intussen in Nederland na Humanae Vitae in 1968 even persoonlijk afgewezen en afgerekend. 

 

Ongelukkig genoeg waren er Concilievaders aanwezig die ook nog vonden dat de Liturgische gewaden van de priester aan een grote 'schoonmaakbeurt' toe waren. De Latijnse beraadslagingen heb ik zelf gelezen en daar kwam ik tot mijn verbazing tegen hoe de Manipel voor de Priester tijdens de H.Mis het opeens moest ontgelden.

De Paus sprak op 29 juni 1972 na het Concilie de beroemde woorden uit dat de rook van Satan het Heiligdom was binnengedrongen. Ook de Paus kreeg door dat er krachten bezig waren in de Kerk die duidelijk niet van God kwamen. Anders zeg je zoiets niet.

In Rome werd de Liturgievernieuwing door de priesters voorbereid, waarvan we nu met grote waarschijnlijkheid kunnen zeggen dat sommige leden ook lid waren van de Loge van Vrijmetselaars. Deze zijn door Paus Paulus VI overigens na ontdekking direct verwijderd nadat er compromitterende documenten in een aktetas van die logeleden in Vaticaanstad werden aangetroffen. 

 

Maar voordat alle Liturgische boeken waren vertaald en goedgekeurd, verscheen in Nederland een soort vacuüm waar menige vijand van de Kerk gebruik van heeft gemaakt. Hierdoor verschenen kinderliedjes met zelfgebouwde Eucharistische gebeden en liefst allemaal in de volkstaal. Intussen werd er ook gesjoemeld met de Consecratiewoorden, want de vijanden van de Kerk geloofden niet in de Werkelijke Tegenwoordigheid van de Heer in het Heilig Sacrament. Maar gelukkig waren er katholieke leken aanwezig die deze veranderingen niet namen en lieten hun protesten zelfs op televisie horen. 

 

Alles moest natuurlijk in de volkstaal, want Latijn was immers door de vijanden van de Kerk in ongenade gevallen en dat had mogelijk een goede reden: je neemt heel makkelijk de Sacraliteit van de Liturgie weg door het Latijn en de Latijnse gezangen weg te nemen. Hierdoor werd de Sacraliteit van de H.Mis in sommige gevallen neergehaald en misschien ook wel doelbewust neergehaald. Intussen verdwenen ook de Communiebanken en de Biechtstoelen uit de kerkgebouwen, en werden de gelovigen staande gedwongen de H.Communie op de hand te accepteren. Wie dat niet deed, kreeg fiks commentaar. En dat commentaar werd op een zodanige manier geventileerd in de parochiebladen, dat andere parochianen meteen wisten over wie gesproken werd. 

Nederlandstalige liedjesschrijvers en bepaalde activisten maakten intussen overuren waardoor deze ontheiliging niet alleen kon worden doorgevoerd in de parochies, maar tot op de dag van vandaag nog steeds in de parochies in die liedbundels te vinden zijn. Intussen waren de trouwe gelovigen dermate geshockeerd, dat velen uit verdriet vanwege het verraad de Kerk verlieten, zoals bij mijn familie ook gebeurde.

Deze ontheiliging is dermate de spuigaten uitgelopen, dat tijdens de jaren 60 de Liturgische kazuifels van de priesters in een bos door onbekende personen werden rondgedragen. We zagen vervolgens massale uittredingen in de kloosters; de clausuur werd in menige klooster afgebroken, het habijt verdween aan de kapstok en zo ook het priesterboordje; roepingen werden tegengehouden. Velen waren en masse van hun Katholiek geloof afgevallen. Missieorganisaties veranderden intussen in het geniep hun doelstelling. Zo werd er niet meer voor de missie ingespannen en Katholieke doelen nagestreefd, maar in 1 geval werd een missieorganisatie omgevormd tot het Comité Kruisraketten Nee die samen op de lijst van de Communistische Partij van Nederland prijkte en in Roermond zitting had. Later kwam je dan diezelfde "missieorganisatie" tegen op de lijst van participanten van de Acht Mei Beweging. En zij waren niet de enige!

Intussen waren de alarmbellen in het Bisdom Roermond afgegaan en de toenmalige bisschop was dermate verontrust over deze vijandelijke overname van de missieorganisaties, dat hij zelf maar een Missiebureau in Roermond oprichtte met de bedoeling om de gelden voor de echte missie te gebruiken. Nou, dat had Monseigneur Johannes Gijsen natuurlijk niet mogen doen van de priesters in zijn bisdom: via de kerkbladen gingen deze priesters tegen hun eigen bisschop tekeer, en sommigen complementeerden andere acties met interviews via de KRO om zo hun eigen Diocesane bisschop onder druk te zetten, zoals bij de poging om het Katholiek onderwijs te redden.

Het gaat dus veel verder dan alleen maar de Novus Ordo en het Concilie. In sommige landen, zoals in Nederland, was de zaak volkomen uit de hand gelopen, en het heeft Rome veel tijd en en heel veel moeite gekost om de geest weer enigszins in de fles te krijgen. Dat is deels ook wel gelukt, maar de gevolgen zijn tot op de dag van vandaag nog steeds te merken in de Katholieke Kerk van Nederland.