Wat in ieder geval opvalt, is dat de overste Jesus vraagt zijn dochtertje de handen op te leggen, opdat ze mag genezen. De vrouw daarentegen zegt bij zichzelf: “…als ik slechts zijn kleren kan aanraken, zal ik genezen zijn.” Dat is dan ook wat ze doet. “Terstond hield de bloeding op en werd ze aan haar lichaam gewaar dat ze van haar kwaal genezen was”. Alsof Jesus er zelf niet echt bij betrokken was. Per slot van rekening was het de vrouw die Hem aanraakte, en dan nog niet eens Hemzelf, maar zijn kleren. Dat is blijkbaar ook wat Jezus parten speelt als Hij vraagt: “Wie heeft mijn kleren aangeraakt?” De wonderen, de genezingen die Jesus verricht, willen geen anoniem gebeuren zijn, maar dienen in een bredere context van een ontmoeting gelezen en ervaren te worden: de ontmoeting van de gelovige met zijn of haar Heer. Uiteindelijk gaat het daarom: om geloof, het geloof dat ons geneest; of beter gezegd: het geloof dat Jesus in staat stelt om te genezen.
In het verhaal van het dochtertje van Jaïrus speelt dat wat minder: daar is wel het impliciete geloof van Jaïrus om Jesus aan te klampen en te smeken: “Mijn dochtertje kan elk ogenblik sterven, kom toch haar de handen opleggen, opdat ze mag genezen en leven.” Explicieter wordt het echter als de vader en moeder van het kind zich niet laten meeslepen door het rouwmisbaar van de mensen die Jesus uitlachten, toen Hij opmerkte dat het kind niet gestorven was maar sliep. Want zij mogen erbij zijn als Jesus samen met drie van zijn leerlingen het vertrek binnengaat waar het kind ligt. Jesus legt haar weliswaar niet (zoals gevraagd) de handen op, maar Hij pakt haar bij de hand en zegt: “Talita koemi, wat vertaald betekent: Meisje, sta op”, waarop ze inderdaad opstaat en heen en weer begint te lopen.
Inderdaad een wonder: geen genezing van een zieke, maar de ten-leven-wekking van een dode. Inderdaad een wonder, maar wel een wonder dat gesitueerd wordt in het kader van een ontmoeting, een ontmoeting van een ‘gelovige’ met Jesus, maar ook omgekeerd een ontmoeting die concreet en tastbaar wordt als Jesus hem of haar kan en mag aanraken. Geloofswonderen willen geen anonieme gebeurtenissen zijn, maar altijd in de context gelezen of ervaren worden van de ontmoeting van de gelovige met zijn of haar God, met de God die zich in Jesus aan ons wil meedelen; de God die in Jesus zijn leven, zijn liefde met ons wil delen, een leven en liefde sterker dan de dood.
Bron: Bezinning op het Woord.
1e lezing: Wijsh.1,13-15;2,23-24
2e lezing: 2 Kor.8,7.9.13.15
Evangelie: Mc.5,21-43 of 21-24.35b-43
Kleur: Groen. Jaar: B.
Post Scriptum: Toeval of niet, maar uitgerekend deze week werd uw blogauteur gevraagd om het Kruis zelf daadwerkelijk op te nemen. Gelukkig is een dergelijk Kruis altijd kleiner dan het volledige Kruis dat de Heer naar Golgotha heeft moeten dragen. Overigens ben ik geen voorstander van een Katholiek Christelijk leven zonder Kruis. Een Christendom zonder Kruis wantrouw ik, en dat met goede reden. Het is echter essentieel om het opgelegde Kruis van de Heer te gebruiken tot Eerherstel aan de Drie-ene God wegens de talloze gruwelijke beledigingen die Hij moet verduren. Laten wij onze Kruisjes opdragen als een liefdes-offer, verenigd met het Kruisoffer van de Heer en Hem daarin volgen. En dit alles voor de redding van de zielen, voor de zielen in het Vagevuur, voor het welzijn van de Kerk, voor de priesters, de diakens en de religieuzen en voor de noden in deze wereld. Laat elk offer, hoe klein ook daarom nooit verloren gaan!
