Het instituut van Christus Koning en Hogepriester is een gemeenschap van Apostolisch Leven van Pauselijk Recht, wiens doel de glorie van God is en de heiliging van priesters in dienst van de Kerk en de zielen. De specifieke oriëntatie ervan is de missie, als propagatie en verdediging van de heerschappij van onze Heer Jesus Christus op elk gebied van het menselijk leven. Het werk staat onder het Patronaat van de Onbevlekte Ontvangenis van de Moeder van God waaraan het Instituut is toegewijd.
Het Instituut van Christus Koning viert niet de Novus Ordo, maar de Romeinse liturgie in zijn Buitengewone Vorm volgens de liturgische boeken gepubliceerd in 1962 van de zalige Paus Johannes XXIII. Tijdens zijn pontificaat spoorde de heilige Paus Johannes Paulus II de bisschoppen aan om genereus te zijn in het goedkeuren van de Buitengewone Vorm. Met deze zegen kon het instituut de traditionele liturgie omarmen.
Paus Benedictus XVI wenste ook dat de schat van de traditionele Romeinse liturgie, die zonder aanzienlijke veranderingen in de loop van de eeuwen werd gevierd, voor alle generaties bewaard zou blijven. In de voetsporen van paus Johannes Paulus II, heeft paus Benedictus XVI met zijn baanbrekende document Summorum Pontificum priesters de vrijheid gegeven om de "Buitengewone Vorm" van de Romeinse Ritus te vieren.
Zoals uit de fotoreportages van de website blijkt (zie link boven) - en die foto's zijn recent genomen - valt het op hoeveel gelovigen gehoor geven aanwezig te zijn tijdens de vieringen, hoeveel roepingen dit Instituut heeft en dat er veel, ja veel jonge mannen en vrouwen de organisatie toetreden. De hoeveelheid aan roepingen is iets waar je in je eigen land van kunt dromen. Een hoeveelheid van roepingen die wij lange tijd in onze eigen Kerkprovincies jarenlang hebben moeten missen. Een duidelijk en onloochenbaar bewijs dat Traditionalisme geen eendagsvlieg is, maar duidelijk de toekomst heeft. Graag zouden we het Instituut Christus Koning in onze landen ook willen verwelkomen, want de ontwikkelingen in de Kerk van Nederland en elders is ronduit dramatisch en alarmerend aan het worden: we zien de ene kerksluiting na de andere. Dit kan echt niet zo doorgaan. Daarom moet er meer ruim baan worden gegeven aan dit soort gemeenschappen die onze Kerkprovincie uit het moeras kan trekken.
Dus geachte bisschoppen, waar wacht u nog op?
