Ik sprak laatst een zuster van een nog jonge congregatie. Zij was op een bijeenkomst een zuster van een andere jonge congregatie tegengekomen die tegen haar zei: “Wij staan tegenwoordig onder het bewind van een Romeinse commissaris en we weten eigenlijk niet waarom”. “Proficiat”, had de eerste zuster gezegd, “dan zijn jullie zeker katholiek”. Dit is niet eens een grapje maar de harde werkelijkheid waarin veel enthousiaste jonge gemeenschappen zich bevinden. De willekeurig dictatoriale hand van Rome geselt iedere congregatie die geen gebrek aan roepingen heeft en zich bindt aan het traditionele katholieke geloof.
De tactiek is de volgende. Een bloeiende nieuwe gemeenschap is een doorn in het oog van liberale plaatselijke bisschoppen vooral ook omdat deze gemeenschappen wel roepingen hebben en hun eigen synodale todos-todos-todos- of fratelli-tutti-seminaries niet. Dat steekt en dat mag niet zijn. Ze vinden wel een aanklacht al dan niet via geruchten, communiceren dat met hun liberale vriendjes van het dicasterie in Rome. Dezen verordonneren een canonieke visitatie en stellen de gemeenschap onder een pauselijke commissaris, soms jaren lang zonder enige canonieke rechtsgang. De eigen oversten mogen geen beslissingen nemen, en niemand voordragen voor de wijding zonder toestemming van de commissaris. Men lijkt erop te speculeren dat de gemeenschap dan wel vanzelf uit elkaar zal vallen.
De laatste gemeenschap die onder Romeinse aanval ligt, is de Gemeenschap St. Martin in Frankrijk. Het is bloeiende priestergemeenschap die gewoon de vernieuwde liturgie volgt maar verder wel traditioneel katholiek is. Ze hebben meer dan honderd seminaristen. Om onduidelijke redenen hebben zij nu een pauselijke assistent gekregen. Dat is weer eens wat anders als een commissaris maar het feitelijke verschil zal niet heel groot zijn.
De haat in Rome tegen alles en iedereen die traditioneel katholiek zijn is voor mij onbegrijpelijk maar duidelijk aanwezig. Kardinaal Müller vertelde laatste van een bezoek dat hij bracht aan het dicasterie voor de liturgie. Hij had daar verteld van de 20.000 enthousiaste, voornamelijk jonge, katholieken die van Parijs naar Chartres pelgrimeerden en gevoed werden door de traditionele liturgie. Een functionaris van het dicasterie had toen verzucht dat hij liever een lege kerk had dan een volle kerk met een traditionele Mis. Je zou het bijna niet geloven maar zo groot is de haat jegens te traditie en het vaste geloof dat men zich met “de geest van het concilie” en de “synodale kerk” ondanks alle debacles op de goede weg bevindt.
Voor iedereen die zijn ogen open heeft, is het duidelijk dat de Kerk die na het Concilie een liberale weg is opgegaan op het terrein van moraal, pastoraal en liturgie zich op een doodlopende weg bevindt. De kerken lopen leeg, de roepingen drogen op, het christendom verdampt. Men zou moeten toegeven dat dit experiment mislukt is en dat men een andere weg moet inslaan die wel succesvol is: de weg van een orthodox, traditioneel katholicisme. Dat kan met een vetus ordo liturgie maar ook met een traditioneel en plechtig gevierde novus ordo liturgie. Op die weg vinden we ook de bewuste nieuwe katholieken, de bewuste katholieke gezinnen. Daar kunnen we ook een christelijk antwoord geven aan de antichristelijke tijdgeest.
De conciliaire revolutie is dood. De toekomst van de Kerk ligt in de traditie. Het duurt jammer genoeg nog een tijdje voordat men dat in Rome heeft begrepen. Daar zet men nog vol in op de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw en dat was altijd al passé!
Post Scriptum: Het is vervelend om te moeten zeggen, maar Rome ziet de trouwe katholiek als een vijand die uitgeschakeld moet worden. De trouwe katholieken worden vervolgd door Rome omwille van hun katholiciteit. Dat blijkt wel dat de ene na de andere groep van traditionele katholieke organisaties werden vernietigd, zoals priester Cor Mennen in zijn stukje zegt. Eerst waren het vooral de katholieken die zich verbonden wisten aan de H.Mis in de Buitengewone Vorm van de Romeinse Liturgie, maar het ziet er naar uit dat ook degene die de Novus Ordo Mis bijwonen een doelwit kan zijn, vooral als men het Latijn in de H.Mis waardeert. Er zijn daar helaas voorbeelden van, waarbij er diocesane bisschoppen uitdrukkelijk (en in strijd met Vaticanum II) het Latijn in de H.Mis in de Novus Ordo verboden hebben in bepaalde landen. Hoe lang duurt het nog voordat deze waanzin ook in de Lage Landen toeslaat? En let wel: ook de Novus Ordo in het Latijn wordt altijd goed bezocht. Daar zijn voorbeelden van. Maar kennelijk willen bepaalde bisschoppen niet dat onze kerken weer volstromen met gelovigen. Er lijkt een beleid te zijn die de bedoeling heeft om de Kerk van de aardbodem weg te vagen en de gemeenschap naar de woestijn te dirigeren, buiten het bereik van de Slang overigens.
