Het voormalige ziekenhuis Sint Annadal in Maastricht had bij een groep patiënten in de jaren 80 van de vorige eeuw nou niet bepaald een goede naam. Daarom drongen zij - samen met de medische specialisten - aan op een meer professioneel (Academisch) ziekenhuis waar hun belangen wel goed zouden worden behartigd. In 1983 werd met de bouw in het stadsdeel Randwyck begonnen, maar velen konden toen niet vermoeden dat er bij de bouw een venijnige adder onder het gras loerde. Bij de oplevering van het nieuwe gebouw zochten de Katholieke gelovigen naar een kapel, maar vonden die niet. Het bestuur liet daarop weten dat er ook geen kapel was voorzien in de bouw. Daarop werd van verschillende zijden, waaronder de politiek, gevraagd om in de behoefte te voorzien. Immers, de meeste mensen in de provincie Nederlands Limburg zijn Katholiek en dus is een kapel wel zo logisch. Maar wat men ook vroeg, en welke brieven men ook schreef: het bestuur van het ziekenhuis was onverbiddelijk: er kwam geen kapel en die zou er ook nooit komen.
Opvallend is evenwel dat er voor de Islamitische medeburgers wél iets voorzien is en dat zelfs een moskee is ingericht. Wie bijvoorbeeld naar het plattegrond gaat van het AZM, ziet bij het kiezen van "Hoofdingang" naar "Islamitische gebedsruimte" dat je feilloos op weg wordt gebracht via de interactieve kaart. Vraag is nu: waarom kon er geen kapel worden gebouwd en wel een moskee? Voor een katholieke kapel was er voldoende vraag vanuit de bevolking en de politiek, maar waarom moest er zonodig een moskee komen en in wiens belang was dat? Of was de opmerking dat er "geen kapel zou komen" een poging om af te rekenen met de Kerk en het Katholiek Geloof? Wij zouden graag eens antwoord willen hebben op die vraag.
Bij de priesters was inmiddels het ziekenhuis in de jaren 90 van de vorige eeuw in kwade reuk komen te staan. Spottend werd het ziekenhuis niet het Academisch Ziekenhuis Maastricht genoemd, maar veranderd in Arabisch Ziekenhuis Maastricht. En ja, u raadt het al: de kapel is er nooit gekomen. De laatste plaats voor een stukje troost na overlijden van een dierbare was daarbij opzettelijk door plannenmakers onmogelijk gemaakt. Daarentegen is wel bij oplevering van het gebouw een soort 'stiltecentrum' gebouwd die tot op de dag van vandaag bestaat. Daar moet de Katholieke gelovige het maar mee doen...
